هموستاز فیزیولوژیک از انعقاد پلاسما، فیبرینولیز و پروتئین های ضد انعقادی تشکیل می شود. آزمایش های فعلی جهت سنجش ناهنجاری های پروتئین های انعقادی توان تشخیص خوبی جهت شناسایی نقایص موجود در پروتئین های انعقادی دارند. در آزمایش PT یا زمان پروترومبین، معرف فاکتور بافتی و یون کلسیم به پلاسمای بیمار اضافه شده و زمان لازم جهت انعقاد پلاسما اندازه گیری می شود.

آزمایش PT مسیر فیزیولوژیک انعقاد را بررسی نمی کند، بلکه فاکتور بافتی اضافه شده در لوله آزمایش فاکتور 7 را فعال کرده و با آن ایجاد کمپلکس می کند. این کمپلکس مستقیماً فاکتور 10 را فعال می کند. در مسیر آزمایش PT کارآیی فاکتورهای 1، 2، 5، 7 و 10 مورد سنجش قرار می گیرد. همچنین به علت وابسته بودن فاکتورهای 2، 7 و 10 به ویتامین K، آزمایش PT تست مناسبی در پیگیری درمان با آنتاگونیست های ویتامین K مانند وارفارین می باشد.