تیروگلوبولین گلیکوپروتئینی است که منحصراً توسط سلول های فولیکولی تیروئید سنتز و ترشح می شود و به میزان ناچیز در سرم افراد طبیعی وجود دارد. میزان تیروگلوبولین موجود در گردش خون انعکاسی از تودۀ تیروئید، آسیب تیروئید و تحریک گیرنده TSH می باشد. زمانی که تیروگلوبولین به عنوان یک آنتی ژن تحریک کنندۀ سیستم ایمنی عمل می کند، آنتی بادی ضد تیروگلوبولین تولید می شود که علیه تیروگلوبولین های داخل سلول های تیروئید واکنش می دهند که منجر به التهاب تیروئید و تخریب آن می شود. گرچه بیماری های مختلف تیروئید همراه با افزایش سطح آنتی بادی ضد تیروگلوبولین هستند، ولی شایع ترین این بیماری ها تیروئیدیت مزمن (تیروئیدیت هاشیموتو در بالغین و تیروئیدیت لنفوسیتیک در کودکان و نوجوانان) می باشد.

برای تأیید تشخیص تیروئیدیت هاشیموتو سطح این آنتی بادی باید خیلی بالا باشد. معمولاً این آزمایش همراه با آزمایش Anti-TPO انجام می شود که در این صورت حساسیت بسیار افزایش می یابد. درصد کمی از جمعیت طبیعی، آنتی بادی های ضدتیروگلوبولین را دارند. به طور طبیعی زنان نسبت به مردان سطوح بالاتری از این آنتی بادی را دارا می باشند.