سطح دی اکسید کربن تقریباً همیشه به عنوان بخشی از سنجش الکترولیت های بدن مورد توجه قرار می گیرد. دی اکسید کربن به سه شکل در گردش خون منتقل می شود. محلول در پلاسما، به شکل کربامینوهموگلوبین حاصل از اتصال بی کربنات به هموگلوبین و بی کربنات. بی کربنات (HCO₃^–) از بافت ها به ریه ها انتقال می یابد که در ایجاد سیستم بافری اصلی خون نیز همکاری دارد. برای این منظور، ابتدا در سطح بافت CO₂ وارد گلبول های قرمز شده و در حضور کربنیک انیدراز به اسیدکربنیک هیدراته می شود. سپس این اسید ضعیف به یون های بی کربنات و هیدروژن تجزیه می شود.در آلکالوز متابولیک و اسیدوز تنفسی جبران شده سطح CO₂ افزایش پیدا می کند. همچنین سطوح پائین CO₂ در آلکالوز تنفسی جبران شده و اسیدوز متابولیکی مشاهده می شود. افتراق بین حالات متابولیک و تنفسی صرفاً با تست های تاییدی و تکمیلی امکان پذیر می باشد.