انسولین به صورت یک پیش ساز دارای 100 اسید آمینه به نام پره پروانسولین توسط ریبوزوم های متصل به شبکه آندوپلاسمی سنتز می شود و طی فرایندهای مختلف به پروانسولین تبدیل می شود. در ادامه پروانسولین به دستگاه گلژی منتقل و در داخل وزیکول های ترشحی بسته بندی می شود. در داخل این وزیکول ها، توسط یک پروتئاز یک قطعه میانی، تحت عنوان پپتید متصل کننده یا پپتید C، از وسط پروانسولین برداشته می شود تا انسولین بالغ با دو زنجیره A و B که از طریق دو پیوند دی سولفیدی به یکدیگر متصل هستند، تولید شود. با وجود اینکه در هنگام ترشح، پپتید C به میزان برابر با انسولین به داخل گردش خون آزاد می شود، ولی مقادیر سرمی آن به علت عدم فعالیت و برداشت نشدن توسط کبد (دفع توسط کلیه) حدود 5 تا 10 برابر مقادیر انسولین است.

نیمه عمر پپتید C در گردش خون حدود 35 دقیقه است و به دلیل بلندتر بودن نیمه عمر نسبت به انسولین، نوسانات کمتری را دارد و در نتیجه در ارزیابی عملکرد سلول های بتا-پانکراس مناسب تر می باشد. به علاوه، به دلیل عدم وجود پپتید C در انسولین تزریقی، اندازه گیری پپتید C راهکار مناسب تری برای تمایز هیپوگلیسمی ناشی از افزایش تولید انسولین در داخل بدن از هیپوگلیسمی ناشی از تزریق انسولین می باشد. در کل، به جز در تومورهای سلول جزیره لانگرهانس و در افراد چاق، سطح پپتید C و انسولین منطبق بر یکدیگرند.