کلسیم بدن در سه بخش اصلی شامل: اسکلت، بافت های نرم و مایع خارج سلولی یافت می شود. حدود 99% کلسیم بدن به صورت کریستال هیدروکسی آپاتیت در استخوان ها و دندان ها وجود دارد. 1% باقی مانده کلسیم بدن، در بافت های نرم و مایع خارج سلولی قرار دارد. سطح کلسیم سرم تحت تاثیر تغییرات غلظت پروتئین است و در بیماری های گوناگونی مثل دهیدراتاسیون و بدخیمی ها (بدخیمی کلیه و ریه) افزایش می یابد. همچنین کاهش سطح کلسیم اهمیت بالینی دارد.

وجود کلسیم برای انقباض عضلانی، فعالیت قلب، انتقال جریان عصبی و انعقاد خون حیاتی می باشد. از تست کلسیم برای بررسی عملکرد پاراتیروئید، متابولیسم کلسیم، وضع مبتلایان به نارسایی کلیوی و سایر بدخیمی ها استفاده می شود. سطح کلسیم در هایپرپاراتیروئیدی، بیماری های استخوانی و مسمومیت با ویتامین D افزایش می یابد. در نارسایی کلیه، هیپوپاراتیروئیدی، سوء جذب و کمبود ویتامین D، میزان کلسیم می تواند کاهش یابد.