سیستم کمپلمان گروهی از پروتئین های کروی هستند که به عنوان آنزیم، پاسخ های ایمونولوژیک و التهابی را تسهیل می نمایند. این سیستم از 9 جزء اصلی C1 تا C9 ساخته شده است. فعال شدن سیستم کمپلمان می تواند باعث افزایش نفوذپذیری عروق، خاصیت کموتاکسی و فاگوسیتوز شود. فعال شدن سیستم کمپلمان از دو مسیر کلاسیک و آلترناتیو امکان پذیر می باشد که انتخاب هریک از این دو مسیر بستگی به نوع ماده فعال کننده ای دارد که پروتئین های اولیه را در هریک از راه ها می تواند فعال کند. مسیر کلاسیک با فعال شدن C1 آغاز می شود و به C9 ختم می شود، ولی برای فعال شدن مسیر آلترناتیو حضور قطعه C3b لازم است.

به علت مشترک بودن جز C3 در هر دو مسیر، کاهش غلظت آن مربوط به کل سیستم کمپلمان می شود و در بیماری های عفونی و التهابی خصوصاً گلومرونفریت و SLE مشاهده می گردد. پروتئین های سیستم کمپلمان جزء پروتئین های فاز حاد می باشد و در برخی از بیماری های التهابی مانند آرتریت روماتوئید یا عفونت ویروسی هپاتیت می تواند افزایش یابد.