مس یک عنصر کمیاب مهم بدن است که در ساختمان تعدادی از متالوپروتئین ها وجود دارد. مس در متالوآنزیم هایی مثل سرولوپلاسمین، سیتوکروم اکسیداز و سوپراکسید دیسموتاز نقش مهمی را ایفا می کند. در حالی که حدود دو سوم مس بدن در داخل عضلات و استخوان ها وجود دارد، کبد عضو کلیدی در هومئوستاز مس می باشد. 90% مس خارج شده از کبد به شکل گلیکوپروتئین سرولوپلاسمین می باشد و بقیه آن به آلبومین اتصال دارد. کمبود مس در برخی از موارد نظیر سوءتغذیه و سوءجذب رخ می دهد و می تواند باعث بروز اختلال در تولید رنگدانه پوست، ناهنجاری های عصبی، کم خونی میکروسیتیک و کاهش عمر گلبول های قرمز شود. در مصرف ترکیبات مس احتمال بروز علائم مسمومیت حاد مس به صورت تهوع و استفراغ وجود دارد. در بیماری ویلسون، انتقال مس از روده به کبد طبیعی است، ولی انتقال آن از کبد به داخل صفرا مشکل دارد. در نتیجه مس در کبد، کلیه، مغز و عدسی تجمع می یابد که می تواند با سیروز کبدی و ضایعات مغزی و چشمی همراه باشد.