کراتینین یکی از ترکیبات نیتروژن دار غیر پروتئینی موجود در گردش خون است که در عضلات تولید و از طریق ادرار دفع می شود. کراتینین محصول دهیدراتاسیون کراتین یا دفسفریلاسیون فسفو کراتین در عضلات می باشد که به طور خود به خودی انجام می شود. بر خلاف اوره، مقادیر سرمی کراتینین تحت تاثیر عوامل غیر کلیوی نظیر شدت هیدراتاسیون و میزان کاتابولیسم پروتئین قرار نمی گیرد.

افزایش در مقادیر کراتینین معمولاً نشان دهنده اختلال عملکرد کلیه می باشد، ولی به عنوان یک شاخص حساس در مراحل اولیه بیماری کلیوی در نظر گرفته نمی شود. در مواردی که بیماری کلیوی مزمن وجود دارد، غلظت پلاسمایی کراتینین به تغییر عملکرد گلومرولار حساس تر است. سنجش کراتینین ادراری تنها در زمان انجام تست کلیرانس کراتینین اهمیت دارد. در این موارد (سنجش کراتینین ادراری)، زمانی مورد تایید است که جمع آوری ادرار 24 ساعته به طور صحیحی انجام شده باشد.

به دلیل کاهش حجم عضله در افراد مسن و کودکان، سطح کراتینین خون در این افراد پایین تر می باشد. گلومرونفریت، نکروز حاد توبولی و انسداد مجاری ادراری، باعث افزایش سطح کراتینین خون می شود.