ترومبین فیبرینوژن محلول را به ذرات فیبرین نامحلول تبدیل می­ کند، که این ذرات در مرحله پایانی آبشار انعقادی با تشکیل پل­ های عرضی لخته فیبرین را تشکیل می­ دهند. فیبرینوژن یک پروتئین واکنش دهنده فاز حاد است که غلظت آن در پاسخ به تعداد زیادی از محرک­ های فیزیولوژیکی مثل التهاب بافتی یا آسیب به شدت افزایش می­ یابد. همزمان با بیماری­ های قلبی-عروقی آترواسکلروز و سکته فلبی مقدار فیبرینوژن افزایش می­ یابد. شرایط دیگری که سبب افزایش مقدار فیبرینوژن می­ شوند، شامل؛ سرطان­ های معده، پستان و کلیه، اختلالات التهابی مثل آرتریت روماتوئید می­ باشند. کاهش مقدار فیبرینوژن در بیماری کبدی، سرطان پروستات، بیماری شش، ضایعه مغز استخوان، سوء تغذیه و انعقاد داخل عروقی منتشره اتفاق می ­افتد. شرایط دیگری که کمبود فیبرینوژن مشاهده می­ شود، شامل آفیبرینوژنمیا مادرزادی، هیپرفیبرینوژنمیا و دیس-فیبرینوژنمیا می­ باشد.